Śledź po japońsku

Śledzie po japońsku, kultowa wręcz przystawka z czasów PRL-u.

Skąd się wzięła nazwa, tego chyba nie pamięta nikt... Tak jak fasolka po bretońsku, ryba po grecku czy placki po węgiersku. W krajach, od których zapożyczyły nazwy, nikt nawet nie słyszał o takich daniach.

Podobno korzenie dania sięgają wojny japońsko-rosyjskiej 1904/1905 i sympatii mieszkańców Galicji do Japonii, którzy nazwali popularną potrawę ze śledzi śledziami po japońsku, na cześć wygranej przez Japonię bitwy pod Cuszimą. Prawdopodobnie przepis powstał w krakowskiej Jamie Michalika. Początkowo był to śledź podawany na białych warzywach (pietruszka, pasternak, seler) pokryty majonezem. 

Przepis z czasem się zmieniał.

W książce Oszczędna kuchnia Heleny Pedenkowskiej z 1922 roku znajdziemy przepis na śledzia po japońsku: „Wymoczonego przez 48 godzin śledzia zalać sosem majonezowym, ubrać ogórkiem i cebulką”.

Z czasem dodatków przybyło.

W Leksykonie sztuki kulinarnej z 1986 roku, tak opisany jest śledź po japońsku:

„Wymoczone śledzie odfiletować (wówczas nie kupowało się gotowych filetów śledzi już w oleju, a jedynie śledzie z beczki), oczyścić z ości i skóry. Połówki ugotowanych na twardo jajek owinąć filetem śledzia i ułożyć na półmisku na warstwie plastrów ogórków kwaszonych lub konserwowych, posypanych plastrami cebuli (pokrojoną cebulę mieszamy z cukrem i odstawiamy na około 10 minut ) wymieszanej z papryką i cukrem. Całość przybrać majonezem, zielonym groszkiem i gałązkami naci pietruszki.”

• Filety śledzi,

• jajka ugotowane na twardo (1 jajko na dwa filety śledzia),

• cebula,

• cukier,

• papryka w proszku,

• ogórki kiszone lub konserwowe,

• majonez,

• groszek konserwowy do przybrania,

• kilka gałązek natki pietruszki,

Proporcje dobieramy do smaku...

zastawa z