Budyń z wątróbki

W Polsce na przełomie XIX i XX wieku budynie były bardzo popularne. Nie były to jednak kisiele mleczne, z czym obecnie nam się kojarzy budyń, lecz potrawa (wytrawna lub słodka), przyrządzona na bazie utartych żółtek z masłem lub cukrem, oraz z ubitych białek.

Budyń gotuje w się w formie budyniowej, szczelnie zamykanej.

Jeżeli nie mamy formy budyniowej, można masę budyniową przełożyć do garnka lub formy żaroodpornej, którą należy przykryć pokrywką i obciążyć.

Przedstawiam przepis na budyń z wątróbki, z książki „Jak gotować” Marii Disslowej, z 1930 roku. 

Budyń można upiec - masę przelać do naczynia do zapiekania, wstawić do piekarnika nagrzanego do 160 stopni i piec około godziny.

• 250 g wątróbki (u mnie gęsia, może być z kurczaka, cielęca...),
• 1 sucha kajzerka,
• 4 jajka,
• 40 g masła,
• 1 cebula,
• 2 łyżki posiekanej natki pietruszki,
• 60 g słoniny,
• 20 g bułki tartej,
• masło do wysmarowania formy,
• bułka tarta do wysypania formy,

Bułkę namoczyć w wodzie lub mleku.

Słoninę pokroić w drobną kostkę.

Cebulę pokroić w kostkę, poddusić na maśle dodając pietruszkę.

Odciśniętą bułkę, cebulę duszoną i wątróbkę zemleć.

Żółtka ubić, wymieszać ze zmieloną masą.

Białka ubić na sztywną pianę, delikatnie wymieszać z masą, słoniną i tartą bułką.

Formę do gotowania wysmarować masłem i wysypać bułką tartą.

Masę przełożyć do formy (do 3/4 wysokości).

Formę zamknąć.

Na dnie garnka ułożyć ściereczkę, ustawić na niej formę, wlać wrzątek do 1/4 wysokości formy.

Gotować 1,5 godziny na niewielkim ogniu.